W mojej pracowni rzeczy się nie kurzą. One żyją.
Pędzle się obrażają, suszarka plotkuje z lakierem, a stare nożyczki mają swoje zdanie na każdy temat. Czasem mądrzejsze niż niejeden człowiek.
I wiesz co? Zaczęłam ich słuchać.
Bo kiedy człowiek jest sam, to nawet farba potrafi coś powiedzieć.
A jak się dobrze wsłuchasz, to usłyszysz historie, które są śmieszne, wzruszające i… cholernie prawdziwe.
Tak powstały „Bajki z pracowni Asket” – małe opowiastki z życia rzeczy martwych.
Z morałem, z przymrużeniem oka, z życia wzięte. Znajdziesz tu kawałek siebie.
Bo każda z nas była kiedyś rozczochranym pędzlem albo zaschniętym klejem, który już myślał, że nic z niego nie będzie… a potem okazało się, że był kluczem do całego projektu.
Z Magicznej Szuflady Asket
W każdej pracowni jest takie miejsce – szuflada, która zna więcej historii niż niejedna księga. To właśnie tam, pośród poobijanych narzędzi i zapomnianych drobiazgów, mieszkają bohaterowie codziennych cudów.
Dziś opowiedzą Ci swoją opowieść:
o Starej Nożyczce, która przypomniała sobie, kim jest i
o Pędzlu, który nie chciał już malować – aż odkrył, że nie wszystko musi być idealne, żeby było piękne.
Historia Starej Nożyczki
Na samym dnie szuflady, pod stosem pędzli, wstążek i resztek papierów, mieszkała sobie Stara Nożyczka. Nie była już szybka ani zwinna. Kiedyś cięła jak marzenie – prosto, z gracją, jakby tańczyła na krawędzi. Ale teraz jej ostrza trochę się stępiły, a rączka lekko się rozkleiła.
Nikt jej już nie brał do ręki. Wszyscy wybierali nowe, błyszczące modele – te z ergonomicznym uchwytem i różowym plastikowym futerkiem. A Nożyczka tylko leżała w ciemności i przypominała sobie czasy, kiedy była ulubiona.
Pewnego dnia artystka – zmęczona, zamyślona – szukała czegoś zupełnie innego. Przypadkiem sięgnęła do starej szuflady i natrafiła na Nią. „O rany, jesteś tu jeszcze?” – szepnęła.
Nożyczka zadrżała. Nie z zimna, tylko z radości. Bo wtedy przypomniała sobie, że nie musi być idealna. Że w jej ostrzach są lata historii – setki wyciętych kwiatów, tysiące detali i jedno złamane serce, kiedy artystka płakała, tnąc papier po stracie.
I kiedy znów poszła w ruch, może nie cięła idealnie… ale cięła prawdziwie. I papier się nie buntował. On wiedział: ta Nożyczka wie, co robi.
Od tamtej chwili Nożyczka znowu znalazła swoje miejsce.
Nie była już tą „do wszystkiego” – nie.
Teraz wybierano ją do zadań szczególnych.
Do cięcia starej serwetki po babci.
Do listu, który nigdy nie został wysłany, ale warto było go otworzyć jeszcze raz.
Do kartki, na której artystka napisała „zacznij od nowa” – tylko dwa słowa, ale ile w nich było odwagi.
Artystka sięgała po nią, kiedy cięła coś, co było trudne do odcięcia nie tylko fizycznie, ale i emocjonalnie.
Bo Stara Nożyczka nie była już precyzyjna w milimetrach.
Ale była mądra w intencjach.
Inne narzędzia w szufladzie zaczęły patrzeć na Nożyczkę inaczej.
Nie z politowaniem.
Z podziwem.
Bo nie była już stara.
Była… doświadczona
I kiedy inne narzędzia błyszczały na Instagramie w tutorialach i zestawieniach TOP10 „must-have tools for crafters 2025”,
ona po prostu czekała.
Nie zazdrościła.
Nie tęskniła.
Po prostu była — w gotowości, jak ktoś, kto już niczego nie musi udowadniać, ale wszystko pamięta.
Czasami artystka brała ją tylko po to, żeby trzymać w ręce.
Tak po prostu.
Jakby trzymała wspomnienie czegoś, co jej przypominało:
Nie wszystko musi błyszczeć.
Nie wszystko musi być nowe.
Nie wszystko musi być perfekcyjne.
Czasem właśnie te najbardziej zużyte rzeczy,
z poobijaną rączką,
z delikatnym zgrzytem przy zamknięciu,
są tym, czego najbardziej potrzeba.
Bo to one wiedzą.
Czują.
I nigdy niczego nie przecinają pochopnie.
Pędzel, który nie chciał malować:
Stary pędzel. Nazywał się Edgar. Taki trochę już rozczochrany, z resztkami zaschniętej farby na skuwce…
I kiedyś był dumnym pędzlem do detali – cienki, precyzyjny, wyostrzony do perfekcji. W rękach artystki potrafił tworzyć najmniejsze listeczki, wzorki na porcelanie, delikatne cienie pod motylem.
Miał swoje miejsce na honorowym stojaku, zawsze czysty, zawsze gotowy.
Aż któregoś dnia… ręka zaczęła drżeć. Artystka nie miała siły, nie miała nastroju. A Edgar zaczął zastygać. Z każdym dniem coraz mniej używany, coraz bardziej suchy, aż w końcu… stwardniał. Dosłownie i w przenośni. Zasnęła w nim wena.
I kiedy w końcu został ponownie wyciągnięty z kubka – do jakiegoś zwykłego projektu, jakiejś serwetki z różą – Edgar zaprotestował. Nie dał się oczyścić, nie chłonął farby. „Nie chcę malować” – myślał. – „Nie teraz. Nie byle czego.”
Ale artystka nie wyrzuciła go. Zamiast tego… zanurzyła go w ciepłej wodzie. Długo. Delikatnie. A potem usiadła przy stole i powiedziała:
– „Nie potrzebuję, żebyś był idealny. Chcę, żebyś był… mój.”
I Edgar pierwszy raz od dawna poczuł coś innego niż suchość i żal. Poczuł, że może znowu malować. Nie precyzyjnie. Nie jak kiedyś. Ale szczerze i tak powstał obraz – nieładny, nieplanowany, zbyt osobisty, by trafić do sklepu.
Ale prawdziwy.
Jak pierwszy oddech po długim milczeniu.
Jak łza, której nikt się nie wstydzi.
Od tamtej pory Edgar wiedział: to nie o perfekcję chodzi. To o obecność.
O to, by dać się trzymać, nawet kiedy nie jest się już taki jak dawniej.
Bo czasem właśnie wtedy powstają rzeczy… które naprawdę mają znaczenie.
Zobacz odcinek 1 Bajek z Pracowni tu
Zostań ze mną. Będą bajki.
Co tydzień. Dwie. Do czytania z kawą albo wieczorem, kiedy nikt nie woła.
______________________________
- Małe przypomnienie: Nowe letnie papiery już w sklepie.
Zajrzyj do sklepu i zobacz, co dziś do Ciebie mówi z półki: https://asket.blog/nowosci
